Na današnji dan 1974. godine osnovan je klub koji danas nosi naziv KSV Čukarički. Delimo ovaj jubilej sa svim bivšim i sadašnjim članovima, roditeljima i prijateljima kluba. Hvala svima koji su doprineli razvoju i očuvanju kluba, posebno onima koji su svojim rezultatima proslavili ime kluba.
Početak (70’te)
Klub za skokove u vodu Čukarički osnovan je 04. februara 1974.godine. Klub se tada se zvao KSV Beograd-Čukarica i proistekao je iz pionirske škole skokova u vodu koja je delovala na teritoriji opštine Čukarica tokom 1972. i 1973. godine. Inicijativa za osnivanje je potekla od profesora Vukašina Vuletića koji je tada već bio iskusan sportski radnik i pokretač razvoja skokova u vodu u Beogradu i Srbiji. Najbliži saradnici i pokretači razvoja u prvim danima bili su Milenko Barac , Milojko Rakić, Života Ristić, Milorad Rop, Miroslav Trajković, Đuro Dmitrović, Bogoljub Petrović, Predrag Đuričić, Milorad Vuković, Vangel Belevski, Branka Babić, Duška Grubor, Ljubica Grujić, Gordana Obradović, Dragica Lacku, Velibor Ristović i drugi. Prvi predsednik kluba bio je Milojko Rakić, a nakon njega tu funkciju su vršili Života Ristić, Đuro Dmitrović, Jovan Vukašinović, Tomislav Pavlović, Vukašin Vuletić i Vukan Vuletić. Od početka je isticana pripadnost kluba teritoriji opštine Čukarica na čijoj teritoriji je izgrađen moderan objekat namenjen održavanju prvog svetskog prvenstva u skokovima u vodu 1973.godine. Ovaj nov i tada savremen sportski centar, opremljen najsavremenijom opremom za skokove u vodu bio je baza za brz razvoj kluba u predstojećim godinama. U zimskom periodu se treniralo na zatvorenim bazenima SRC Košutnjak i SRC Tašmajdan, dok su tokom leta intenzivni treninzi sprovođeni na otvorenom bazenu SRC Košutnjak. Iako je klub tek bio osnovan, strategiju razvoja pravili su stručnjaci sa iskustvom u ovom sportu. Prvi treneri bili su Vukašin Vuletić, Milenko Barac, Tomislav Ivanovski, Radmila Radulović, Predrag Đuričić i Duška Petrović koji su bili i prvi takmičari kluba (ranije članovi KSV Student). Krenulo se iz početka, od najmlađih pionirskih kategorija. Selekcija je bila ozbiljna i sistematska, a kroz klub je u prvih 5 godina prošlo više stotina dece. Ovakav pristup je bio, pokazaće se kasnije, presudan da klub postane najuspešniji u tadašnjoj SFRJ. Već 1974. godine pionirska ekipa osvojila je treće mesto na državnom prvenstvu. Naredne 1975.godine osvojeno je prvo mesto u pionirskoj konkurenciji, dok je juniorska selekcija bila treća, a seniorska peta u državi. 1976.godine klub postaje apsolutni prvak SFRJ u svim uzrasnim kategorijama. U periodu od 1975. do 1977. pet takmičara su postali seniorski, a čak sedam juniorski reprezentativci. Od tog vremena do danas klub postaje sinonim kvaliteta i stub razvoja skokova u vodu u Srbiji. Ovu sjajnu generaciju sportista činili su sledeći članovi kluba: Predrag Đuričić (1954), Duška Petrović (1958), Miroslav Vuković (1961), Anđela Lazarević (1965), Boban Belevski (1962), Selena Trajković (1962), Dragan Stevanović (1962), Radmila Zlatić (1966), Branko Tomić (1961), Dragan Rakić (1962), Stanislav Lazarević (1967), Goran Pantović (1966), Gordana Trifunović (1967) i drugi.
Međunarodna afirmacija (80’te)
Nakon osvajanja državnog trona nisu prestale ambicije kluba. Sve veći broj članova kluba koji je oblačio reprezentativni dres počeo je da ostvaruje i međunarodne uspehe. Kako je strategija tadašnjeg saveza bila usmerena na savezni nivo, retka su bila međunarodna takmičenja. Uglavnom se međunarodni program bazirao na međunarodnim mitinzima, balkanskim igrama , a ređe učešćem na mediteranskim igrama i evropskim prvenstvima. Krajem 1970-tih i početkom 1980-tih osvajaju se prva značajna odličja na međunarodnom planu. Selena Trajković postala vicešampion na mediteranskim igarama 1979., dok je Anđela Lazarević bila treća na balkanskim igrama 1980. U međuvremenu stasava druga generacija takmičara kluba. Među njima izdavajaju se Siniša Žugić, Slavoljub Dražić, Vukan Vuletić, Predrag Vukašinović, Margareta Lacku, Milena Vuletić, Radica Cvetkovska, Ivana Vukašinović i drugi. U ovom periodu treneri u klubu bili su Vukašin Vuletić, Barac Milenko, Selena Trajković i Miroslav Vuković. Ova generacija će nastaviti uspehe predhodne generacije. Prvo su juniorskom, a zatim i seniorskom scenom SFRJ dominirali takmičari kluba, koji su bili standardni članovi reprezentacije. Članovi kluba učestvuju na raznim međunarodnim mitinzima gde ostvaruju zapažene rezultate i osvajaju medalje. Vukan Vuletić osvaja dva treća mesta na balkanskim igrama 1988. Klub je u više navrata bio organizator značajnih domaćih i međunarodnih takmičenja kao što su državna prvenstva, kup „Bratstvo-Jedinstvo“, balkanske igre 1985 i 1988. Krajem osamdesetih takmičari KSV Čukarički dominiraju u svim kategorijama.
Članstvo u Sportskom Društvu Čukarički
Kako bi unapredio rad i obezbedio dalji razvoj Klub 1989. godine pristupa članstvu renomiranom sportskom društvu „Čukarički“ sa dugom tradicijom delovanja na opštini Čukarica i jednom od najstarijih u Srbiji. Od tada klub se naziva KSV Čukarički. Zadovoljstvo je bilo obostrano. Sportsko društvo je dobilo člana vrednog svog renomea, a klub partnera i podršku za velika iskušenja pred kojima će se naći. Po prvi put klub je imao svoje prostorije u kojima će organizovati rad, sastajati se i arhivirati dokumentaciju.
Kriza i ponovno rađanje iz pepela (90’te)
Klub je u sportsko društvo ušao u punoj snazi ali umesto da ubrzamo razvoj, kao i svi segmenti društva sunovratiće se pod uticajem dešavanja na prostorima bivše Jugoslavije u periodi 1991-1994. Raspadom jugoslavije KSV Čukarički je ostao jedini aktivan klub u tadašnjoj Srbiji. Bez materjalne podrške, konkurencije i usled opšte destrukcije u društvu, klub je teško opstajao. Mnogi takmičari su u ovom periodu prestali sa aktivnim učešćem. U tom periodu Treninge su sprovodili Vukašin Vuletić i Siniša Žugić. Na osnovu treće generacije skakača nastale krajem osamdesetih i početkom devedesetih napravljen je kontinuitet u radu u ovom izuzetno teškom periodu. To su bili: Jelena Prvulović, Goran Pantić, Aleksandar Đorđević, Dario Marić, Ana Predragović. 1992. godine prestaje sa radom zatvoreni bazen SRC Košutnjak, a oprema koja je korišćena od 1973. je dotrajala. Sa juniorskog prvenstva Evrope 1992. naši predstavnici su vraćeni zbog uvođenja sankcija našem sportu. Ovo je bio težak udarac našem sportu i kada se činilo da nas ništa ne može održati, ljubav prema skokovima u vodu nas je održala i rodila se ideja o pokretanju novog koncepta. 1994. godine klub obnavlja svoje članstvo u saradnji sa osnovnim školama sa opštine Čukarica. Odziv je bio odličan, a među tada izabranom decom nalazili su se budući šampioni koji će podići kvalitet skokova u vodu do neslućenih granica. Iako se počelo sa idejom da se očuvaju skokovi u vodu kao sport, tadašnji sportski radnici, prijatelji kluba među kojima najznačajniji SD Čukarički, deca i njihovi roditelji podići će KSV Čukarički iz pepela. Bio je to nov početak sličan onom iz vremena osnivanja kluba. Kako je bio jedini aktivan klub u Srbiji, klub inicira osnivanje više punktova, sportskih škola po Beogradu: Čukarički, Vračar, Zemun, Zvezdara. U rad se pored već navedenih uključuju treneri Milena Vuletić, Zoran Ilić, Aleksandar Đurđević i drugi. U kratkom periodu stvoreno je preko četrdeset takmičara pionirskog uzrasta. U sezoni 1994-1995 organizovana je vrlo uspešna liga pionira na bazenu SRC Vračar. Iz ovih sportskih škola obnovljen je KSV Vračar i osnovan KSV Pinki koji su i danas aktivni klubovi. 1995. godine klub inicira obnavljanje državnog prvenstva tada SR Jugoslavije koje nije održano od 1992.godine. Učešće su pored pionira uzeli i raniji reprezentativci Siniša Žugić, Vukan Vuletić i Slavoljub Dražić i drugi. Slavoljub Dražić vrlo uspešno nastupa na veteranskim prvenstvima sveta i postaje svetski prvak u svojoj kategoriji 1994. godine. Ovo je označilo novi period u razvoju kluba. Već sledeće 1996. godine članovi kluba Vukan Vuletić i Siniša Žugić će učestvovati na Olimpijskim Igrama u Atlanti.
Uprkos podršci JOK, grada i SD Čukarički predhodni period je ostavio trag i u kratkom roku nije bilo moguće sprovesti odgovarajuće pripreme te su i rezultati bili skromni. Ipak ovo učešće na OI će do danas ostati jedino za naše skokove u vodu, a odjek na razvoj je bio daleko značajniji od postignutih rezultata. Vukan Vuletić i Aleksandar Đorđević će do kraja devedesetih učestvovati na značajnom broju međunarodnih takmičenja ako što su Univerzijada ’97, FINA gran pri , evropska prvenstva, balkanske igre. Vukan je bio nadomak ostvarenja norme za učešće na OI u Sidneju 2000., a svoju karijeru je završio osvajanjem bronzane medalje na balkanskim igrama za seniore 2000. Pioniri kluba su postali ubrzo i juniorski reprezentativci Jugoslavije. Od 1995 do 2002 juniori potpuno dominiraju domaćim bazenima, a na međunarodnim takmičenjima se svake godine osvaja sve veći broj medalja. Ukupan broj međunarodnih odličja u ovom periodu prelazi 150. Izdvajaju se među trofejima, više balkanskih šampiona, više plasmana od 8-12. mesta na evropskim juniorskim prvenstvima i odličja sa velikih međunarodnih mitinga. 2001.godine juniorski tim KSV Čukarički je od strane saveznog ministarstva sporta i omladine proglašen za najuspešniju selekciju u konkurenciji svih sportskih organizacija. Četvrtu generaciju koja je osvajala sva ta odličja predvodile su: Ana Predragović (1983), Milica Stjepanović(1985), Marija Ivezić(1986), Marija ilić (1987), Tina Radulović (1984), Dane Mandarić (1984) i drugi. Marija Ilić i Marija Ivezić su postale međunarodno prepoznatljive takmičarke koje su uvek važile za ozbiljnu konkurenciju. Naročitu ulogu u ovom periodu odigrao je entuzijazam, želja za dokazivanjem i roditelji koji su finansijski podržali većinu putovanja.
Vrhunski Sport
Iz juniorske selekcije nastale krajem devedesetih, stasali su seniorski reprezentattivci Srbije. U seniorskoj konkurenciji su se oprobale Ana Predragović, Marija Ivezić i Marija Ilić nastupima na međunarodnim mitinzima, FINA grand pri, evropskim i svetskim prvenstvima. U vrhunskoj konkurenciji svetskog nivoa bilo je teško istaći se. Takmičarke su retko osvajale medalje na manjim međunarodnim mitinzima, dok su se na većim takmičenjima morale zadovoljiti plasmanom u drugu rundu. Najviše uspeha imala je Marija Ivezić koja je godinama najuspešnija takmičarka u Srbiji. 2008 i 2009 bila je 12. Na prvenstvu Evrope, a 2008 joj je učešće na OI u Pekingu i Londonu za malo izmaklo.
U periodu 2008 i 2009 nastupila je druga kriza u razvoju kluba. Kriza u funkcionisanju Saveza Srbije osetila se i u radu kluba. Izostanak finansiranja od strane države i grada u 2008. Dovela je skoro do bankrota kluba. Svi bazeni u Beogradu i Srbiji za skokove u vodu bili su zatvoreni zbog priprema za Univerzijadu. U ovom teškom periodu Sportsko društvo Čukarički dalo je ogromnu podršku klubu i omogućilo opstanak. Treninzi su se sprovodili u sali sportskog društva, rentiranim salama i retko na bazenima u regionu. Klub je kao i ranije opstao. Budućnost se čini svetlom sa mogućnošću napredka. Uključenje u planiranje i realizaciju renomiranih stručnjaka iz različitih oblasti, kao i mladih stručnjaka kji su na kraju stručnih studija daju veru u budućnost.
Organizacija takmičenja u skokovima u vodu na Univerzijadi 2009 i evropskog juniorskog prvenstva 2011 okupila je sve generacije članova kluba. Pored osavremenjavanja tehničkih uslova za dalji razvoj posebno bogatstvo je bilo ponovno okupljanje članova kluba. To prijateljstvo i zajednička ljubav prema skokovima u vodu su garant da će klub sigurno jos dugo postojati i iznedriti još mnogo dobrih ljudi i sportista.
Nakon organizacije velikih takmičenja 2009 i 2011 stvorili su se uslovi za kvalitetan rad,. Ovo je privuklo nove klince koji danas čine okosnicu kluba. Oni osvajaju medalje na domaćem i međunarodnom nivou. Ono što je najvažnije oni se odlično slažu i druže što će sigurno ovaj klub poživeti još mnogo godina.
